Ik was 15 toen ik een zware bad trip kreeg door drugs. Wat leidde tot een leven in extreme angst, jarenlang. Deze ervaring leerde mij dat demonen bestaan en dat ze grip op je willen en kunnen krijgen. Ik kwam in de new age terecht, als redmiddel tegen deze angst en ‘kwade geesten’. Niet wetende dat dit de deur juist alleen maar open zou houden voor duistere machten om binnen te komen!

In die tijd heb ik me altijd beschermd gevoeld door ‘iets’. Ik bad regelmatig het Onze Vader, dat ik ooit geleerd had op school en het leek te helpen tegen de geesten. Later leerde ik allerlei Indiase gebeden en werd het Onze Vader regelmatig vervangen. Ik kwam dieper in de new age terecht. Ik dacht dat het me vrijgemaakt had van mijn depressie, want ik ging geloven in reïncarnatie. Er werd plaats gemaakt voor een leven lang leren, want alleen door het leren van ALLE levenslessen zal de verlichting bereikt worden en hoef je niet nogmaals terug te keren naar de aarde. Verlossing! Dacht ik…

Tot ik 5 jaar geleden opgebrand was en in een burn-out belandde. Ik had geen energie meer om alles na te gaan wat ik ervan moest leren; een gevaarlijke overtuiging die heerst in de new age! Uiteindelijk begon ik te bidden: ‘Jezus, er is een wonder nodig voor mijn herstel’. Er begonnen dingen te veranderen. Ik mixte voor lange tijd de new age met Jezus, maar afgelopen jaar had ik letterlijk en figuurlijk ‘opeens’ geen ruimte meer voor mijn spirituele spullen. Een vriendin ging onafhankelijk van mij door hetzelfde proces en nam mij mee naar de kerk. Tijdens de dienst heb ik alleen maar kunnen huilen. Dit was thuiskomen, op ALLE fronten, én het einde van een lange zoektocht.