Heel mijn leven was ik aan het strijden om iemand te worden. Ik had een laag zelfbeeld en was onzeker. Ik zocht op de verkeerde plekken en in de verkeerde dingen naar liefde, erkenning en vervulling. Ik verlangde naar iemand die onvoorwaardelijk van me hield, naar iemand die me niet steeds zou wijzen op mijn tekortkomingen, maar altijd liefdevol en begripvol met mij om zou gaan. Naar iemand die er onvoorwaardelijk voor me zou zijn. Wat er ook gebeurde en hoe ‘stom’ ik me ook zou gedragen.

In de new age dacht ik met een liefdevolle energie, de juiste bron, te maken te hebben en dacht ik dat alles liefde was. Iets wat mij door bovenstaand verlangen enorm aansprak en me in momenten ook kon ‘vullen’. Ik leefde alleen erg in ‘high’ en ‘lows’. Ik had steeds nieuwe dingen nodig om weer kracht, wijsheid en liefde uit te halen en om weer ‘verder te komen’.

Dat bracht me een jaar geleden tot een moment van wanhoop. Ik viel uitgeput (emotioneel/mentaal) op mijn bed, begon hard te huilen en riep vervolgens: ‘God, als U er bent laat het me dan nu weten.’ En daar was Hij! Hij zei:“Mariska, Ik ben er altijd al geweest, en dat weet jij!”. Wauw, wat werd ik nederig in dat moment. Hij vroeg me naar het balkon te lopen en ik viel daar op mijn knieën voor Hem neer. Zijn aanwezigheid vulde de kamer en de liefde die ik in dat moment ervaarde is niet in woorden te omschrijven.

IK BEN THUIS! Dank U wel Jezus!